با آه یک کودک شهری سرد نمی گردد

امروز کسی با ما  هم درد نمی گردد

آدم شده سرگردان در صحفه ی فیسبوکش

دیگر کسی اینجا شب گرد نمی گردد

از راه نمی آید دیده ات ز در بردار

بازی که شکاری است، حیف جلد نمی گردد

یوسف شده تکراری صد تیغه ی جراحی

زلیخای امروزی، پی نامرد نمی گردد

یک چرخ به نخ ریسی، یک چرخ زمین گردان

این چرخ زمانه ی من،برگرد!!،نمی گردد

حسین تخم کار

دوستم داشتی و اکنون، حاشا میکنی

غرق در تو می شوم، تنها تماشا میکنی

چشم میبندی به روی آنکه عاشق کرده ای

عاشق بیچاره را چنبار رسوا میکنی؟

منکه چون عاشق شدم با آبرو کردم وداع

تو چرا این آبرو را آب دریا میکنی؟

دل من مهمان شده بر سفره ی آغوش تو

با دل گرسنه هی امروز و فردا میکنی

همه ی دنیا برایم عشق باتو بودن است!

چوب در دست داری و در چرخ دنیا میکنی

حسین تخمکار

پیچ گیسوی تو از پیچ، چالوس سر است

گرمیه دستت از آتش فانوس سر است

می کشی مرا که در عشق تو پنجر شده ام

قدرت عشق تو از چرخ اتوبوس سر است

مثل گل های بهاری تو نوازش خواهی

عشوه و نازه تو از نازه عروس سر است

و مبادا بروی ،گم بشوی ،نبینمت!!

غم رفتنت از هزار افسوس سر است

و خدا موی تورا با قلمش رنگ زده

که فقط یک تارش بر پر طاووس سر است

حسین تخمکار

امروز کبوترم به دام افتاده

چشمان سیاه دختری تیرش کرد

این دل که به هیچ احدی باج نداد

یک بازی بچگانه درگیرش کرد

آدم چه کند که دل به حوا داده

این عشق فتنه گر زمین گیرش کرد

چنگیز سفر به بندر ایران کرد

یک دختر بندری جهانگیرش کرد

آن شاه که داشت عاشق یک رخ میشد

آن رخ چرا شاه مرا کیشش کرد؟!

حسین تخمکار

مرده تنهای شب یک سرطان تنها داشت

هرچه که کم دارد رقیب او یکجا داشت

یک قدم از تو دیوانه جلو تر می رفت

آنکه در جیب خودش مهره ماری را داشت

آمدش گریه کند پشت سرت اشک شود

در گلو بغضی قد همه ی دنیا داشت

برف بند آمد و جاده های تهران باز شد

او نرفت چون دلخوشی ای اینجا داشت

پیرمردی که نمک بار ماشینش بود

توی این شهر هنوز گم شده ای پیدا داشت

حسین تخمکار

عاشق که نبودم قافیه ها جور نمی شدند

خودکار ها به ستایشت مجبور نمی شدند

می شد اگر تورا به نمایش گذاشتن

این زاهدان  منکر  انگور نمی شدند

تو کیمیای منی و اگر داشتمت هنوز

دیگر گره های زندگی کور نمی شدند

این سرنوشت من نوشتن بلد نبود

کاش دستان ما ز هم دور نمی شدند

ساقی ببرم به کافه ای دیگر

آنجا که دلبران دچار غرور نمی شدند

حسین تخمکار

فکر تو خورد مرا این ملخ مزرعه بود

تو چه کردی با من این همه ی مسئله بود

کاش صد سال سیاه درس نمیخواندم کاش

رشته ی هردوی ما شاخه ای از فلسفه بود

گیج بودم گیچ تر شدم که دیدم رویت

چشم غمناک من، مات به آن منظره بود

بعد از آن شعر نوشتم که تورا جلب کنم

بین آن حافظ ها، شاعریم مسخره بود

مثل مجنون هیچوقت خانه نشینت نشدم

بعد تو جای نشستن، فقط میکده بود

آخر آفتاب شدم ، صبح بیایم پیشت

حیف بین من و تو پرده ی یک پنجره بود

عشق دردی که از بیشتر یکم بیشتر است

 شادی، که شباهتش به غم بیشتر است

آن اشک که از گوشه ی پلک عاشق چکید

حرمت اش از آب زمزم هم بیشتر است

عشق یک تب است و تشنج که میکند

شدت اش از زلزله های بم بیشتر است

من غرق شدام در امواج چشم تو

این آب یک وجب از سرم بیشتر است

نه،!! به من نگو.بخدا این جواب رد

این بار را از حد طاقتم بیشتر است

حسین تخمکار

ای من به فدای قامت یار شوم

در شکنجه گاه عشق آزار شوم

شاید که شبی شانه شوم پنهانی

در میان زلف تو، گرفتار شوم

ای کاش که جای آن نفر من بودم

در فکر تو هر دقیقه تکرار شوم

در چشم تو گر دیده شوم یک لحظه

بگذار به چشم همگان خار شوم

در دین تو این عشق گناه است اگر

من گناه خواهم و در نار شوم

پدرت گفته که دخترم به خوشی ندهم

وقت است ،که آماده پیکار شوم

حسین تخمکار